De dag ontwaakt met een rode gloed. Als ik mij ogen open kijk ik precies door het gordijnloze raam dat gericht is op het punt waar de zon opkomt. Een fijne manier om wakker te worden. Vanochtend lopen Jorn, Niels en ik samen een ronde van ruim 75 minuten. Niels loopt erg rustig – voor zijn doen – maar ook Jorn is niet iemand die van de erg langzame tempo is. Denk echter niet dat het mij daarom zwaar valt. Het is heerlijk weer om te lopen, de wegen zijn glad, zeker het kilometers lange nieuwe asfalt waar we over lopen. Enige stroefheid van het gestel, door de trainingen van de voorgaande dagen, is zo snel verdwenen als de zon zijn warmte uitspreid over de aarde.
Na het lopen, wacht het koele water van het zwembad, een warme douche, een ontbijtje in de zon, met een krantje er bij – heerlijk. Je moet niet denken dat met 16 sporters op pad zijn een drukke bedoening inhoudt in het huis. Of men is hardlopen of fietsen, of de benen worden te ruste gelegd in een stoel in de warme zon. Een ritje naar de supermarkt is een van de weinig onderbrekingen tot de volgende training.
Een niet erg populaire training lijkt het: weinigen hebben zich aangemeld voor de heuveltraining. Net als voorgaande keer, toen Joop en ik er maar een langere route met een paar leuke klimmetjes in hadden gezet, zijn we ook nu met z’n drieen: Jorn, Gert en ik.
Het plan is eenvoudig: eenmaal de Bonany op. Jorn wil natuurlijk zijn kommetje terugpakken. Ik vrees dat hem dat wel gaat lukken – het zou vreemd zijn als het niet het geval was. Zelf loop ik iets langzamer naar boven dan de vorige keer, maar minder langzaam dan ik denk. Het is alleen even de vraag waar het kommetje nu precies begint en waar het eindigt en of het voor iedereen wel op hetzelfde punt eindigt. De GPS van onze horloges heeft nogal wat moeite met de laatste haarspeld bochten rond de top. Gert bereikt de top als tweede, wat een behoorlijke prestatie is gezien de enorme blaar die hij op zijn rechtervoet heeft. Niet dat je hem daarover hoort, maar het moet toch wel tenminste enigszins ongemakkelijk geweest zijn.
Dalen is ook leuk, niet noodzakelijker wijs makkelijker. Met een gemiddelde van tegen de 3 minuten per kilometer ga ik in volle snelheid naar beneden. Soms een tikkeltje benagstigend: remmen lijkt onmogelijk, maar meer snelheid verkrijgen lijkt ook niet bepaald wenselijk. De cadans opvoeren is de enige oplossing en dan hopen dat je jezelf kunt bijhouden. Gert komt wederom als tweede beneden en Jorn als derde.
‘s Avonds fietsen Marije en ik naar het dorp om in de oude wijnkelder te dineren. Even een avondje met z’n tweeen, een paar heerlijke gerechten en een goede witte wijn. Een mooie afsluiting van weer een jaar.