Weer gaat de wekker om kwart over zeven. Dat klinkt vroeg, zeker voor een vakantie, maar het is al licht. Het is goed om nu op te staan. De keuken vult zich al snel met anderen die hetzelfde willen: nu de deur uit om rustig te gaan hardlopen. Welke kant op? Hoe lang? Het verschilt een beetje, maar we vertrekken in elk geval allemaal in dezelfde richting.
Een deel keert via een kortere route terug, terwijl Jorn, Joop en ik nogmaals de route het dal en dan omhoog langs de villa. Een steile klim, die Joop en ik zeker wel voelen na de soort heuvel training van de voorgaande middag, waarbij we de Bonany beklommen hebben en er daarna zo’n beetje omheen liepen terug naar het huis. Eenmaal boven is het uitzicht echter mooi en de moeite van de klim waard. Het eerste groen ontspruit aan de grijze takken van de kleine boompjes in de schijnbaar gortdroge akkertjes, van de weg gescheiden door stenen muurtjes die er duidelijk al vele jaren staan.
We dalen vanaf nu langzaam af, wat wel erg prettig is en komen eigenlijk wat te vroeg bij het huisje terug, maar besluiten er geen extra rondje aan toe te voegen. 65 minuten in plaats van 75 is wel genoeg. We maken toch wel genoeg kilometers deze week en vanmiddag staat er nog een baantraining op het programma.
Voor de lunch rijden we nog even naar de supermarkt om de gebruikelijke hoeveelheid water en eten in te slaan. Twee winkelwagentjes zijn net genoeg om al de boodschappen voor een dag mee te nemen.
‘s Middags vertrekken we dan eindelijk naar de baan. Het duurt altijd even voor iedereen klaar is voor vertrek. De baan is in Manacor. Ik bestuur de eerste bus en zie de hele tijd de tweede bus in mijn spiegels. Tot we net bij Manacor zijn. Dan ineens is de bus achter me verdwenen. De reden wordt snel duidelijk: Gert zat nog op het toilet….
Eenmaal allemaal op de baan volgens we het gebruikelijke stramien: warmlopen, core, loopscholing en loopprogramma. Waarom het in vredesnaam nodig is, je vraagt het je af, maar Herman heeft zelfs voor hekjes gezorgd voor tijdens de loopscholing. Gelukkig alleen de vrij lage. Het loopprogramma verloopt ook zoals altijd: het lijkt heel wat, maar op een gegeven moment, als je voor je gevoel bijna niet meer kunt, loop je toch die laatste afstand weer net iets sneller dan de een na laatste. En dan is het inderdaad afgelopen.
Tevreden terug naar het huisje, douchen, koken, eten en dan ofwel voor de TV, achter een laptop of aan de tafel ’30 seconds’ spelen. Voor wie het niet kent: een leuk tijdverdrijf, google het, download de app en speel het.
Maar duidelijk is dat we er weer middenin zitten. Dit was weer een dag zoals al die trainingsstage dagen en dat maakt het zo’n heerlijke dag. Ja, we houden van vaste ritmes en patronen, maar het is ook gewoon erg relaxed.