Weer een hoge slaapscore, alhoewel we onze Garmin horloges nog niet hebben kunnen betrappen op het geven van echt betrouwbare waardes, komt het ditmaal wel overeen met ons gevoel. We hebben ook alle tijd om rustig uit te slapen en te ontbijten. We moeten om 12:45 bij Man o’ War zijn, een van de bekendste wineries van Waiheke, wat vooral te maken heeft met de afgelegen ligging en de geschiedenis van de mooie en nog steeds vaak bezochte baai met dezelfde naam. Maar eerst dus het rustig ontwaken met alle vogelgeluiden op de achtergrond, dan lekker ontbijten op het terras rond het boomhuis – het is zondag en dan mag je het er van nemen.
Om bij Man o’ War te komen moeten we iets verder wandelen dan naar de Waiheke Distillery, maar vier kilometer is niet bepaald onoverkomelijk. De route is makkelijk: gewoon de enige weg volgen die hier is. Die weg moet je dan wel delen met al het andere verkeer, maar in het uur dat we nodig hebben om de afstand te overbruggen en op enkele plaatsen een paar mooie foto’s te schieten komen we een stuk of 8 auto’s tegen, waarbij het gemiddelde in de laatste 400 meter behoorlijk opgeschroefd werd omdat er toen ineens drie auto’s kort achter elkaar aan reden. Kortom: het is vrij rustig. De meeste mensen rijden via de noordkant van het eiland naar Man ‘o War. Of gaan met de boot.
We zien eigenlijk niet veel van de kust. Soms vangen we een glimp op van het blauw groene water, maar altijd tussen de bomenstammen door. Landinwaarts hebben we wel een paar mooie uitzichten. Glooiende heuvels, deels begroeid met bos zoals vroeger eigenlijk alles begroeid was met bos. Een van de redenen om hier aan land te gaan, was het uitstekende hout van de Kauri bomen. Het zijn geen bossen met alleen Kauri bomen; Kauri bomen leven redelijk geïsoleerd hebben we tijdens een eerder bezoek al eens geleerd, en worden omringd door andere bomen. Dat geeft een divers bos met allerlei verschillende tinten groen.
We blijken ook op redelijke hoogte te lopen. Op een gegeven moment draait de weg landinwaarts en ontvouwt zich een uitzicht om een heuvel top heen van een kleine baai, met sprankelend water, vol dobberende bootjes, met na het strand een kleine groene vlakte, verscholen tussen de heuvels, met wat gebouwtjes. Dat moet Man o’ War zijn.
We hebben een plekje met luie stoelen en een tweetal tafeltjes die gemaakt lijken te zijn van wijnvaten. We zitten op een soort veranda en kijken uit over een grasveld, waar in de schaduw van de omringende bomen picknicktafels zijn neergezet. Jongeren die gezellig samen de zondag doorbrengen; gezinnen die naast de picknick tafel een kleed op de grond gelegd hebben waarop kinderen liggen als ze niet rondrennen of hobbelen afhankelijk van hun leeftijd; mensen die van hun te dure boot zijn gekomen – het loopt allemaal door elkaar. Soms lopen gasten in badkleding richting het strand om even het water in te gaan. Je hoeft hier niet op z’n paasbest aan te komen, het is allemaal heel casual en relaxed. Aangenaam verpozen. Daarbij hebben we dan ook nog een lekkere lunch en een wijntje.
We lopen voor we de wandeling terug aanvaarden nog even door het water. Het schijnt heel warm te zijn en is inderdaad aangenaam van temperatuur. We zijn niet zulke zwemmers, dus we houden het bij pootje baden. Inmiddels is het eb geworden en is goed te zien dat een groot deel van de baai behoorlijk ondiep is. Je kunt zeker 30 meter het water in lopen zonder dat het water tot boven je knieën komt. Overigens moet je met het verankeren van je bootje wel rekening houden met het tij: een tweetal bootjes wordt door een aantal mensen losgetrokken en naar dieper water gesleept. Beginnersfoutjes, of gewoon de beste manier om te zorgen dat je boot niet wegdrijft, ook al zou je het gebruik van een anker kunnen overwegen.
De vakantie loopt ten einde en eigenlijk is het wel heel fijn om die op deze ontspannen manier af te sluiten. Vandaag wandelen we wel ruim 8 kilometer, met her en der wat hoogtemeters, maar dat is allemaal klein bier. Straks in Auckland nog een paar dingetjes doen, maar we komen ook tot de conclusie dat we alles hebben kunnen doen wat we wilden doen, dat we niets gemist hebben, maar dat we ook niets van wat we gedaan hebben zouden hebben willen missen. Mount Cook stond deze keer niet op het programma, maar met de beperkte mogelijkheden om de Alpen over te steken was dat een onhaalbare optie. Iets voor de volgende keer. En dan rest op dit moment eigenlijk weinig anders dan rustig genieten van het laatste beetje zomerzon dat we voorlopig zullen zien.