De nacht is duister en stil. Rond een uur of elf, als aan de westkant nog het laatste licht van de dag als een blauw schijnsel te zien is maak ik een foto in oostelijke richting van de sterrenhemel. Ik doe althans een poging, misschien kijk ik binnenkort naar een aantal zwarte foto’s me afvragend wat dit in vredesnaam is. Sterren zijn er veel te zien hier. Stooilicht is een net zo onbekend fenomeen als de afwezigheid van krekelgestjirp overdag. Sterrenbeeld Orion staat helder aan het firmament, zij het omgekeerd zoals we hem op het noordelijk halfrond kennen. Mijn kennis van de sterrenstelsels is onvoldoende om er nu meer te herkennen, dat is evenwel overbodig om in te zien dat deze prachtige constellatie voer is geweest voor grootse verhalen en mythes. Maar dan is het tijd om de echte droomwereld op te zoeken.
Als we wakker genoeg zijn om op te staan, is de hemel alweer wolkenloos blauw. Het belooft weer een mooie dag te worden. We worden dus niet op een onchristelijk vroeg uur gewekt door een horde vogels of krekels die van mening zijn dat de dag al begonnen is. Inmiddels hebben de krekels hun dagelijkse activiteiten gestaakt en klinkt slechts op de achtergrond het gefluit van kleine vogeltjes, zo nu en dan onderbroken door een laatste roep van een grotere vogel. De Kaka (een bospapagaai) en de Tui (niet de reisorganisatie) kunnen aardig wat kabaal maken, maar ook zij lijken het vandaag voor gezien te houden. Vanochtend stemden ze nog even in met de krekels, waarschijnlijk elkaar berichtend over hun plannen voor de dag en de positie die ze innemen. Het klinkt echt als een vraag-antwoord tussen gelijke en verschillende soorten. Als de een wat zegt, zegt de ander ook wat, maar altijd in de zelfde volgorde, altijd in een vast ritme.
Nu en dan worden al deze geluiden bruusk verstoord door het geluid van een auto op de gravelweg, of een overvliegend vliegtuig dat bezig is met de landing op Auckland International Airport – maar toch beide op gepaste afstand. Natuurlijk is er ook een zweem van gekscherendheid aanwezig zoals we hier gisteren zaten ‘away’ van alle menselijke interventie in wat de zintuigen binnenkrijgen, maar het is natuurlijk domweg waanzinnig genieten van de rust en de natuur hier.
Een douche – waar ik onder kan staan – en een relaxed ontbijt breken het eerste deel van de ochtend, maar zo tegen elf uur wordt het toch echt wel tijd om voor actie. Het plan is om een, niet al te lange, wandeling te maken, maar daarvoor moeten we nog wel een eindje rijden. De afstanden hier zijn niet zo bijzonder groot, maar het neemt nogal wat tijd in beslag, omdat de wegen nogal slingeren en op en neer gaan. Het resultaat van een vulkanische ontstaansgeschiedenis. Alle hellingen zijn ook meteen bruut steil wat we ook merken zodra we aan de wandeling vanuit Ohani Bay beginnen. Ook al loop je een paar meter van de kust, je loopt meteen op grotere hoogte en het water is meestal ook niet meer te zien, omdat de begroeiing in het bos dicht. Toch is het ook weer anders dan het bos dat we op het Zuid Eiland gezien hebben.
Het is overigens ook niet zo dat we helemaal niets anders zien dan het bos, want met regelmaat zijn er doorkijkjes, die zicht geven op de met zeil- en motorbootjesgevulde baaien. Op een punt zien we zelfs in de verte Auckland CBD, met de duidelijke contouren van Sky Tower. Dat is echter ver weg – niet alleen in afstand, maar ook in sfeer.
Het pad dat we lopen is smal, voert hoog langs de heuvels, soms diep verscholen in het bos en dan toch ineens langs de achtertuin van een huis dat op een of andere manier tegen de helling van de heuvel gebouwd is. Uiteindelijk komen we bij Rocky Bay weer aan de kust, waar we van het uitzicht en de lunch genieten. Het is dan nog anderhalve kilometer naar de auto terug, mooi langs de kust, dus we moeten nog even het een en ander klimmen. Zoals gezegd, het land stijgt snel op vanaf het water.
Een belangrijke reden om niet te lang te wandelen is dat we om vier uur weer een ‘culturele activiteit’ op het programma hebben staan. Dit Treehouse is een zeer gelukkige vondst in onze zoektocht naar plaatsen om overnachten, dat moge duidelijk zijn, maar bijna als kers op de taart is de Waiheke Distillery hier slechts 700 meter vandaan. Dat vraagt om een bezoek; het zou welhaast onbeleefd zijn om niet even bij de buren langs te gaan.
En dan zit je daar. Op een comfortabele houten tuinstoel, in de schaduw van een parasol, die de warmte van de zon dempt. Het groene gras voor ons loopt af en gaat over in bossages tot die buiten ons zicht de kustlijn raken van het groen blauwe water waar we over uitkijken. Recht voor ons het kleine, en door de Department of Conservation to beschermd gebied uitgeroepen, eiland Rotoroa, waarvan een van de baaien vol ligt met plezierboten. Iets links daarvan het kleinere Pakatoa, waar we wel een steiger en wat bebouwing zien, maar waar volgens Google niets is. Daarachter het diepere en daarmee donkerder blauwe water aan wiens overzijde het schiereiland Coromandel oprijst. Nagenoeg precies in oostelijke richting was Kerst 2015 het begin van een (regenachtige) fietstocht over de pas (die eindigde met stralend weer en een strak blauw lucht). Het en der bewegen met verschillende snelheden, maar allen hun spoor achterlatend van de route die ze gevaren hebben, motorboten en een enkel zeiljacht. Op de achtergrond muziek en de gesprekken van mensen die de lucht vullen, maar slechts kortstondig voor ze in het niets verdwenen zijn alsof er nooit iets geweest is. Het is bijna zen te noemen. De rest van de wereld is een contrast met de rust hier en daarmee zo ver weg.
Kaka’s vliegen van rechts naar links – niet in omgekeerde richting; prevalente wind? – en een tweetal Weka’s loopt te schooieren, alhoewel het ook duidelijk is dat de een deze plek als zijn territorium ziet. Onderwijl genieten we inderdaad van de heerlijke gin’s die ze hier hebben. De Waiheke Special is een hele fijne, maar we nemen de Ruby mee naar huis, niet alleen vanwege zijn sublieme smaak, maar ook vanwegede bijzondere wijze waarop deze gemaakt is: het distillaat, dat per definitie een te hoog alcohol percentage heeft (88% in dit geval), wordt niet aangelengd met zuiver water, maar het sap van kersen.
Met het zakken van de zon geven een aantal vogels nog een laatste groet, of beginnen juist aan hun activiteiten; een verlate auto passeert over de gravelweg en de wind ruist nog wat door de bomen, terwijl de eerste sterren zich aan de nog licht blauwe hemel laten zien. Mocht je ooit de kans hebben om Waiheke te bezoeken – dit is een bijzondere en heerlijke plek om te zijn. Ja, we hebben weer eens geluk met het weer. Eigenlijk is het hier gewoon onbeschrijfelijk.