Vandaag is een reisdag. Het beste beeld van de dag: nul foto’s. Na een rustig ontbijt worden we door iemand van het hotel naar de haven gereden zoals we ook opgehaald zijn. De lucht is grijs, maar het is rustig weer. Veel anders dan gedurende de nacht: toen regende het en waaide het stevig.
We realiseren ons hoe ontzettend veel geluk we gehad hebben met onze Kiwi encounter. De vrouw die ons naar de haven rijdt weet te vertellen dat ze gisteren geen Kiwi’s gezien hebben. Hoe ze dat weet? Er wonen zo’n 400 mensen op het eiland: iedereen weet altijd alles…. Terwijl wij gisteren na het eten nog zaten te genieten van een Third Island gin-tonic, zagen we de boot van de excursie ook al terugkomen – nog voor half elf. Het had de hele tijd geregend. Hoe anders was onze excursie geweest….
De boot van 12:15 vertrekt om 12:10. De Kiwi’s zijn niet zo nauwkeurig met de tijd – allemaal niet zo belangrijk – maar soms betekent het dat je toch echt wel op tijd moet zijn om (in de geval) de boot niet te missen. De overtocht is rustig, we vinden onze auto in goede staat terug en rijden van Bluff naar Invercargill om daar nog wat boodschappen te doen. De grote supermarkt is meteen de enige reden om hier langer te blijven dan strikt noodzakelijk. De Caitlins zijn ontzettend mooi, Stewart Island/Rakiura is fantastisch, maar Invercargill is een is een laagbouw stad, met een dodelijk saai vierkant raster straten patroon, geheel vlak en zonder enige vorm van bezienswaardigheid.
Snel de 99 op richting Te Anau dus. De weg is prima, de lucht is grijs. Het is een reisdag. Geen bijzondere dingen onderweg. Eigenlijk wordt het pas mooi als we bij Manapouri zijn. Lake Manapouri is een van de mooiste meren die er is, zegt men, maar in die zin bijzonder dat het er wel eens niet meer had kunnen zijn als men de plannen door had gezet met betrekking tot de waterkracht centrale. Die hebben we overigens al in 2016 gezien toen we per boot Lake Manapouri overgestoken zijn naar de aan beide zijden doorlopende weg (Wilmots Pass) die aangelegd is om onderdelen aan te voeren voor de waterkracht centrale. Die is er dus wel gekomen, maar dankzij protesten van de bewoners (en milieubewegingen) dat het meer behouden bleef in (ongeveer) zijn huidige vorm. Per bus werden we overigens de Wilmots Pass over vervoerd om vervolgens per boot door Doubtful Sound te varen. Dat is een absolute aanrader, terwijl iedereen naar Milford Sound gaat. Wij dit jaar ook, maar niet voor een boot cruise.
Maar, eerst maar eens aankomen in Te Anau. Een 20-tal kilometers van Manapouri. Het Te Anau Lakeview Kiwi Holiday Park hebben we ook 2016 al gezien. Nu hebben we een eenvoudige kamer, zonder eigen douche of kitchenette. Koken in de gemeenschappelijke keuken dus. Op zich kan dat prima. Ik verwonder me er alleen steeds over hoe men het presteert om alle braad- en koekenpannen zo te mishandelen dat ze een bolle onderkant krijgen. Super op een elektrisch fornuis. Het eten smaakt er niet minder om. De olifantvis (nooit van gehoord, maar we vonden die in de supermarkt en was goedkoop; het is een stevige witvis) smaakt erg goed.
Inmiddels is het ook weer gaan regenen en dat is, net als op Stewart Island/Rakiura, slecht voor het wifi netwerk. Hier valt het gewoon helemaal uit, in plaats van traag en instabiel te zijn. Dan maar een spelletje Qwixx in de gemeenschappelijke ruimte, want los van de beperkte ruimte op de kamer, zijn de wanden zo dun dat we ‘s nachts de buurman horen snurken. We hebben het wel gezellig gemaakt, want het kleine kerstboompje met 4 ledlampjes staat ook aan.
Overigens wel bijzonder: men poogt hier natuurlijk ook een kerstsfeer te creëren, maar dat wil echt met al dat daglicht en die hoge temperaturen niet lukken. Kansloos gewoon. Morgen vroeg op, want het is slechts 120km rijden naar Milford Sound, maar je schijnt er wel ruim 2 uur voor nodig te hebben en het kan zijn dat parkeren ook wel wat tijd kost. We moeten wel op tijd zijn voor de ‘activiteit’ die we geboekt hebben: een watertaxi zal ons overzetten naar het Milford track, waar we een deel van gaan wandelen.