Muziek. We lopen op een klein pad, door een dicht regenwoud en we horen muziek. Waar komt dat vandaan? Het reist met ons mee en ze hebben naar de McLean Falls wel een mooi pad aangelegd (de aardige meneer McLean althans, of in navolging van hem; volgens het informatie bord was hij een bijzonder aardig man, ook goed in huishoudelijke taken, maar hij is natuurlijk niet degene geweest die de waterval ontdekt heeft), maar een geluidssysteem verbergen in de dichte begroeiing gaat toch net iets te ver. Daarbij kun je je afvragen of elektrische systemen het lang uithouden in deze natte omgeving. Bij regenwoud denken we altijd aan tropisch regenwoud, bijvoorbeeld dat in de Amazone. Maar de ingrediënten voor een goed gevuld, van bodem tot top, en dicht bezet bos, zijn niet meer dan een redelijke temperatuur en veel vocht. Het is echt ontzettend groen hier, omdat de stammen van de bomen ook met een dikke laag mos bekleed zijn.
Maar muziek dus. Het is niet Marije’s telefoon, daar komt geen geluid uit. We hebben nog meer telefoons bij ons, ook eentje met een New Zealand Prepaid kaart. Altijd handig, maar daar staat geen muziek op. Mijn telefoon kan het ook niet zijn, want het is niet het type muziek dat op mijn telefoon te vinden is en via data-streaming is vrij kansloos, want zelfs met de New Zealand telefoon hebben we in het gehele gebied nul-komma-nul bereik. De navigatie van de auto weet regelmatig niet dat we op een weg rijden – we rijden dan door een groen vlak. Overigens weet ie dan wel weer de naam van de weg die hij niet kent. We hebben wel internet op de camping (waar we een cabin hebben), maar het water komt niet uit een waterleiding, maar ze hebben uitsluitend regenwater. En of we een beetje zuinig willen doen. Doet een beetje denken aan “Glanerbrug heeft kabel televisie gekregen”. Ken uw klassiekers, maar als je het niet mocht weten, spit dan even het oeuvre van Herman Finkers door.
We horen de muziek pas als we teruglopen van de waterval. Bij de waterval hoor je voornamelijk het geluid van het water. Het valt eerst een meter of 15 naar beneden, in een klein poeltje en baant zich dan een weg tussen de rotsen door naar de lagere delen van de vallei, met nog een paar kleinere watervallen voordat het een rustig beekje lijkt te zijn geworden waar nog niet de helft van het water doorstroomt dat vanaf de waterval naar beneden stort. Je weet dat het niet zo kan zijn, maar toch – de schijn heeft het wel.
Het geluid van bulderend water hebben we vandaag ook al eerder gehoord, toen we naar Cathedral Cave liepen. Een steile afdaling door het bos, waarbij je niet eens de minste glimp van de oceaan opvangt, maar deze toch echt wel luid en duidelijk hoort. Tot je ineens uit het bos het strand op stapt en de hoge golven tegen het drooggevallen strand ziet rollen. Je kunt alleen met eb naar de Cathedral Cave toe, want met vloed stroomt ie vol. Dat is ook precies hoe deze grotten ontstaan: water erodeert de zwakkere delen van de rotsen waar het zich normaal op te pletter slaat. Onderweg zijn we nog wel even netjes gewaarschuwd dat we wel natte voeten zullen krijgen. Met een beetje goed timen valt dat reuze mee, maar Marije neemt op de terugweg het zekere voor het onzekere en gaat blootvoets door water terug.
Verder nat worden weten we net te voorkomen, door tijdens het vallen van de eerste druppels van een bui door het bos terug omhoog naar de auto te lopen. Een kilometer of wat verder stoppen we voor een bak koffie en een bijzonder lekkere lemon-curd muffin, maar dan is het alweer droog.
Als we na het bezoek aan de water val nog even snel het Lake Wilkie aandoen (“30 minutes return” – daar moet je flink je best voor doen: met 20 minuten zijn we weer terug, inclusief foto’s nemen. Het uitzichtpunt – “10 minutes return”, dus 2 minuten van de parkeerplaats – is eigenlijk het hoogtepunt) en daarna stoppen bij Florence Hill Lookout, met een schitterend uitzicht over de baan, schijnt de zon alweer volop. En waait het hard.
Maar voor we verder afdwalen – dat geluid hebben we nog steeds niet gelokaliseerd. Het is sowieso een vreemde gewaarwording. In de stad kun je dit nog eens verwachten, maar hier niet. Daarom zijn we ook zo graag op dit soort plekken. Je bent weg van de drukte. Midden in de natuur. Basale geluiden van stromende water, van omslaande golven, die maar eindeloos doorgaan zonder echt vooruit te komen. Nu ja, op een andere tijdschaal wellicht. Langzaam slijten de stroompjes en rivieren diepere geulen in het ooit door gletsjers gevormde heuvelland. Die typische afwisseling van steile hellingen, afgewisseld met brede, vlakke valleien waar de bodem van de gletsjer ooit overheen schoof, hebben we ook in Denemarken gezien, op de grens van Midden Jutland en Noord Jutland, waar de fjorden beginnen.
Na alle telefoons tot driemaal toe gecontroleerd te hebben, realiseert Marije zich dat het geluid van haar pols komt. Smart watches – we zoeken we de stilte van de natuur op, maar wandelen natuurlijk wel met smart watch en registreren elke wandeling. Tot op zekere hoogte, want er zitten ook nog al eens vreemde sprongen in de route. Naast de afwezigheid van enig mobiel netwerk, heeft GPS dus kennelijk ook moeite om deze regio te vinden – of tenminste de weg door het dichte dek van bladeren.
Als nabrander rijden we vandaag nog even door naar Cannibal Bay – dan kunnen we tenminste zeggen dat we daar toch echt geweest zijn. Of het de rit over de 8 kilometer lange, smalle en steile gravel weg waard is verschillen de meningen hier, maar dat heeft niet zozeer met Cannibal Bay te maken, wel met het ervaringsverschil tussen chauffeur en bijrijder, zeker als de bijrijder aan de kant van de weg zit waar niets anders is dan een smalle rand en een steile afgrond.
De wind is inmiddels gaan liggen, de vogels zingen er vrolijk op los – het klinkt als muziek in de oren – want de zon schijnt nog steeds. Het is negen uur ‘s avonds, zon, blauwe lucht. Morgen rijden we door de Caitlins naar Invercargill en dan door naar Bluff. Vandaar nemen we de boot naar Stewart Island om een paar dagen op het eiland ten zuiden van het Zuid Eiland te verblijven.