Een brilliant idee: met de fiets langs een aantal wineries hier in de buurt om aldaar zo eens wat te proeven van de wijn die in deze regio geproduceerd wordt. Brilliant idee, maar wel eentje waarbij je toch even goed over de uitvoering na moet denken. Vooral als in principe het idee is om van de wijn te genieten en niet je huwelijk in gevaar te brengen. “You’ve got yourself in trouble mate”, is dan natuurlijk niet de tekst die je wilt horen.
Het was het idee van Marije. Die had een wijntour met elektrische fietsen gevonden. Er was alleen nog even een klein organisatorisch hobbeltje te nemen, namelijk dat de fietsen enkel in Māpua of Nelson gehuurd kunnen worden. Māpua ligt nog wel om de hoek, maar er met de auto heen rijden is dus niet zo’n handig idee. Gelukkig gaat er vier keer per dag een bus van Motueka naar Nelson, en die stopt ook in Māpua. Kost ook maar zes dollar per persoon, oftewel 3,60 in euros. In Nederland is dat ongeveer het starttarief, want we willen natuurlijk wel dat iedereen met het openbaar vervoer gaat, maar het kan niet zo zijn dat de rijke yup gaat moeten betalen voor het feit dat een ander van dat openbaar vervoer afhankelijk is. Bovendien maakt aanbesteden, het ‘overlaten aan de markt’, alles, dus ook basis voorzieningen, natuurlijk veel efficiënter en goedkoper, want alle mogelijk niet rendabele lijnen worden natuurlijk meteen opgeheven. Hier niet, want de bus zit ook behoorlijk vol.
Het andere punt is het type fiets. En dat is een lastiger punt. Een elektrische fiets is ongeveer twee keer zo duur en in mijn optiek is het absoluut schandalig, en vanuit gezondheidsperspectief bijna crimineel om elektrische fietsen te verkopen aan mensen jonger dan 60 jaar en al helemaal aan jeugd. De zorgkosten rijzen nu al de pan uit en een belangrijk element ter preventie van een nog groter probleem, is het realiseren van een fitte en gezonde samenleving en de elektrische fiets helpt die om zeep. Al die jongeren die nu op hun elektrische fiets naar school gaan het na hun dertigste wel merken, maar dan is het wel te laat.
Dus huren we, nu ja eerlijkheidshalve kan ik beter zeggen ‘huur ik’ want ik regel de boeking, gewone fietsen. Bovenstaande over elektrische fietsen is natuurlijk hartstikke waar, een goed verhaal, et cetera, maar er zit ergens wel de vooraanname in dat er een zekere mate van vlakheid in de te fietsen route zit. Je zou ook best kunnen zeggen dat die stelling in Nederland makkelijker houdbaar is dan hier. De eerste twee kilometer gaan nog wel prima, maar dan krijgen we toch een flinke pukkel voor onze kiezen. Nu kan Marije daar al veel beter tegenop fietsen dan een aantal jaar geleden en scheelt het ook zeker dat ze anders dan velen, en vooral diegenen die op een elektrische fiets met derailleur versnelling rijden, wél goed weet hoe een derailleur versnelling gebruikt moet worden, maar wederom is er een aantal complicaties. Ten eerste kán Marije dus wel beter tegen heuvels oprijden, maar iets kunnen en iets leuk vinden is heel wat anders. Ten tweede is Marije een schakelsysteem gewend dat precies omgekeerd werkt, wat er in resulteert dat ze wel de goede momenten van schakelen kiest, maar dan leidt de voor haar normale actie tot het tegengestelde resultaat: een versnelling zwaarder in plaats van lichter.
Gelukkig ligt de meeste pijn in het begin, want daar zitten de zwaarste hellingen. Wat voor het behoud van het huwelijk dan wel weer goed is, is dat het niet alleen omhoog gaat, maar ook wel naar beneden, of zelfs vlak. De afstand naar de eerste winery (Neudorf) is langer dan aangeven op de borden langs de weg. Dat is een beetje teleurstellend, maar de wijn die we daarna voorgeschoteld krijgen maakt alles wel weer een beetje goed. Het is ook een aangename plek. We kunnen buiten zitten, in de schaduw van een mooie oude boom, wat op deze zonnige dag wel prettig is, en uitkijkend over de wijngaarden waar de druiven voor de wijn die we drinken (dat nemen we gewoon even aan, ook al hebben we allebei een andere wijn gekozen, van een andere druif) groeien. Hier deden we dit voor.
De tweede etappe is makkelijker, alhoewel er aan het eind nog een venijnig klimmetje zit. Het vervelende daaraan is, dat het inmiddels ook al één uur is geweest en een lunch zou ook niet verkeerd zijn, vindt ons lichaam. We hebben immers al aardig wat calorieën weggetrapt. De tweede winery is Moutere Hills, die er iets chiquer uitziet dan Neudorf. Het zit er hier op zich ook mooi uit, maar het is een beetje jammer dat we niet buiten kunnen zitten. Het is, volgens hen, druk want er komen ook nog veel mensen die gereserveerd hebben aan. Daarom kunnen we ook alleen wat side dishes kiezen. Een “charcutterie” is ook wel even goed. Wel eerst wat eten en dan wat wijn proeven, die volgorde graag. Dat vindt men prima. Het eten wordt snel gebracht, waarbij ons wel opvalt dat kennelijk niet duidelijk was dat wij op zijn suggestie eigenlijk niet alleen de charcutterie, maar ook de kaasplank hadden gevraagd, maar goed, we hebben eten. Dan denk je dat ze daarna wel langskomen om te vragen of we willen beginnen met wijnproeven. Daarvoor, lijkt me althans, komen de meeste mensen toch naar een winery. Bovendien hebben we aangegeven dat wat wijn willen proeven. Het kost een keer extra vragen en we worden er eigenlijk wel een beetje chagrijnig van, zeker omdat we uitkijken op een buitenterras waar het druk is met lege en leger wordende tafels. In Nederland wordt het begrip ‘het druk hebben’ kennelijk anders geïnterpreteerd dan hier.
Als we dan eindelijk de wijn mogen proeven worden we ook hier niet helemaal vrolijk van. We krijgen elk een glas, vragen om een enkele wijnproeverij, wat vier glazen voor 10 dollar is, en de gastheer bevestigd dat met dat wij dus elk twee wijnen willen proeven. Vervolgens krijgen we amper een fatsoenlijke slok wijn in het glas en bij de tweede wijn krijgen we geen nieuw glas. Bij het afrekenen blijkt het totaal bedrag 64 dollar te zijn, exclusief een surcharge voor gebruik van credit card. Ik vermoed dat het niet kan kloppen en als we het later proberen na te rekenen komen we tot de conclusie dat we waarschijnlijk twee keer een wijnproeverij van vier glazen (beter: slokken) hebben betaald. Ik ben met deze tent echter wel klaar.
Los van even stijle helling, is de afstand naar de Heaphy Winery aangenaam kort. Wijn kunnen we hier in deze meer casual ogende gelegenheid zeker proeven, nog wat eten kan de vrolijke dame achter de bar niet direct beloven. Als een serveerster onze wijn bestelling op komt nemen, komt dat ook met de blijde boodschap dat eten bestellen ook mogelijk is. Doe dan maar een pizza er bij. We zitten heerlijk buiten, genieten van een glas wijn van onze favoriete druif, de Pinot Gris, en zien hoe de kok in de half open keuken druk bezig is met pizza’s maken. Het duurt niet eens heel lang voor onze pizza komt; er is maar een kleine houtoven, waar maar een pizza per keer in kan en een tafel naast ons heeft een stuk of vijf pizza’s besteld. Dat beetje wachten is hier echter geen enkel probleem. Het is hier vele malen prettiger dan bij Mouteke Hills, dat veel te pretentieus is. De wijn is absoluut heerlijk, maar op een andere tafel spot Marije een roze met een bijzondere, ondoorzichtige kleur roze – alsof het limonade betreft. Wat te doen? Ach, we hebben nog wel tijd en hier zitten we zoals gezegd heerlijk, dus we nemen nog een glas wijn. Marije de roze, ik een Gewurztraminer, waarbij zowel de beschrijving als de naam een doorslaggevende rol heeft bij de beslissing voor deze (witte) wijn.
Als we betalen, en onze niet-elektrische fietsen ter sprake komen, slaakt de vrolijke vrouw achter de bar een kreet van verbazing en verwondering. Van haar is dan ook de uitspraak “You’ve got yourself in trouble mate”, als duidelijk is dat we door mijn toedoen op gewone fietsen rondtrappen. Mocht je ooit in deze buurt een wijntoer doen, sla dan Moutere Hills over, en spendeer wat extra tijd en drink een extra wijntje bij de Heaphy Winery – en zorg dat je er rond lunchtijd bent, want in elk geval de pizza’s zijn heerlijk.
De laatste op de route is de wijngaard Gravity, die volgens internet tot later dan de anderen open is (17:00 tegen 16:00), maar hij blijkt gesloten als we bij de ingang zijn. Vanaf de weg zien we wel dat er wat mensen bij de bar lijken te zitten, maar kennelijk zijn wij niet welkom. Dan niet denken we en we fietsen door. Het laatste stuk naar Māpua is makkelijk, weer op een klein hobbeltje na, maar we tikken ook een snelheid boven de 40 aan. Terug bij de Māpua Wharf blijkt het daar gezellig druk te zijn en doen we nog een wijntje bij een wijnbar. We hebben tijd zat voor de bus teruggaat. Uiteindelijk kunnen we zelfs nog makkelijk eerst boodschappen doen. Daarbij is de bus goed 10 minuten te laat.
Uiteindelijk was het een mooie dag, waarbij je je kunt afvragen of het nu een dagje fietsen met tussendoor een paar wijntjes was of een paar wijntjes met ook wat fietsen tussendoor. We hebben het gewoon volbracht met normale fietsen en ik heb daar natuurlijk een bepaalde mening over, maar voor het concept wijn proeven en dan ook nog wat moeten fietsen is het toch verstandiger om volgende keer elektrische fietsen te huren.