Vandaag wel een wekker, want we moeten om 08:30 in Marahau zijn, dat een twintigtal kilometers, dus dertig minuten rijden, verderop ligt. Marahau is het eindpunt later vandaag, dus dan is het handig om daar de auto te hebben staan. We worden opgepikt door de organisatie waar we de excursie geboekt hebben en worden terug gereden naar Kaiteriteri, waar we na even wachten, aan boord gaan van een catamaran zeilboot. Het aantal mensen dat ook aan boord gaat lijkt twee keer het aantal dat op de boot past, maar eenmaal op de boot, lijken er nog we tweemaal zoveel mensen op de boot te passen.
De kust van het Abel Tasman National Park is grotendeels enkel via het water te bereiken. Marahau is het verste punt dat van de kant van Nelson (en dus “onze” kant) bereikt kan worden. In 2016 zijn we ook aan de noordelijke kant geweest, mogelijk Totaranui, waar we een deel van het Abel Tasman Coastal Track gelopen hebben, een van de Great Walks in New Zealand en waar we in elk geval de wandeling naar de Wainui waterval gemaakt hebben. Een groot deel van de route naar de kust is dan overigens onverhard.
De Great Walks zijn meerdaagse wandeltochten waarbij je van hut naar hut wandelt. We hebben dat in de voorbereiding overwogen, maar los van dat je snel moet zijn met boeken (er is beperkt ruimte in de hutten, maar de populariteit van de wandelingen is groot), moet je ook een heleboel extra dingen meenemen, zoals slaapzak en kookspullen inclusief brander. Het is vaak ook mogelijk om een deel te lopen. In Milford hebben we een deel van het Milford track gelopen bijvoorbeeld, maar dat was heen en weer. Nu worden we door de zeilboot in Anchorage (niet Alaska) Bay afgezet en wandelen vervolgens de ongeveer 12,5 kilometer terug naar de auto. Althans, dat geven de DOC borden aan.
Maar eerst dus een paar uur zeilen, of beter gezeild worden, want wij hoeven uiteraard geen vinger uit te steken. De kapitein heeft in elk geval gevoel voor humor. De New Zealanders zijn niet zo bang aangelegd als de Amerikanen, maar een safety instructie wordt altijd uitgevoerd en het aantal mensen aan boord wordt altijd netjes geteld. Ook weer om niemand per ongeluk achter te laten. “The emergy exits are to the front, the rear, the left and the right of the ship”. Daarnaast weet hij ook wel het een en ander te vertellen. We passeren Apple Rock, en ei-vormige maar in tweeën gebroken rots van licht grijze kleur gelegen op een zwartgekleurde rotsformatie die net buiten de kust boven het water uitsteekt. Daarnaast zien we nog wat zeehonden en verder veel kayakkende soortgenoten, goudgele stranden en water met blauwe en groene tinten die net zo moeilijk te beschrijven en fotograferen zijn als het blauw van het water voor de West Coast of dat van de meren net aan de andere zijde van de alpen, maar toch weer net anders is. De zandondergrond, samen met het frisse groen van de begroeiing om het water heen maken het een bijzonder pittoresk plaatje.
We hebben ruim twee uur de tijd om de afstand van Kaiteriteri naar Anchorage Bay te overbruggen. Het is de bedoeling om dat grotendeels zeilend te doen, maar zo dat geprobeerd zou zijn, dan waren we nu nog niet thuis. Als we op sommige moment “zeilen” worden we bijkans ingehaald door kayaks – de enige reden waarom dat niet gebeurt, is omdat er op dat moment geen kayaks in de buurt zijn. Door de zon, en de relaxte sfeer aan boord is het aangenaam verpozen tijdens het dobberen en het is absoluut de moeite waard om rustig te verschillende baaien te bekijken die we passeren. Een deel van de deelnemers ligt eigenlijk gewoon een beetje te zonnen. Dat kan natuurlijk ook, maar je kunt jezelf een hoop geld besparen door niet hier, maar op het strand te gaan liggen. Dat zien we ook veel mensen doen.
Uiteindelijk geraken we dan toch in Anchorage Bay. Voor we beginnen aan de terugweg, lopen we nog het rondje langs Pitt Head, vanwaar je mooi uitzicht hebt op Anchorage Bay. Het is slechts 3,5 kilometer, dus een beetje warmlopen zeg maar. Dat geldt helemaal voor de hoogtemeters die we moeten maken om vanuit Anchorage Bay het Abel Tasman Coastal Track te bereiken. Eenmaal op hoogte is het makkelijk lopen, al hebben ze wel redelijk wat boomwortels en stenen of beter rotsen zo uit het pad laten steken dat struikelen bijna niet te voorkomen is.
Het pad is smal en door de bomen is bij vlagen de groen-blauwe zee te zien die onder ons ligt, dichtbij en veraf op hetzelfde moment. Het bos is anders dan aan de West Coast en anders dan op Stewart Island, dan rond Wanaka of in de Caitlins. Het is dichtbegroeid, maar niet van onder tot boven gevuld met groen zoals aan de West Coast, waar de hoge vochtigheid allesbepalende is. Het is veel droger, maar niet gortdroog. Opvallend is dat we in de eerste helft helemaal geen stroompjes of watervalletjes tegenkomen, maar in het tweede deel wel.
Het komt ook regelmatig voor dat het pad iets verlegd is, of nog wat smaller is geworden door bijvoorbeeld het omvallen van een boom, waarmee ook een stuk pad richting het water verdwenen. Daar staan dan verder geen waarschuwingen bij, je moet gewoon zelf een beetje uit je doppen kijken. Deels doet het denken aan de wandeling die we in Marlborough Sound, iets verder richting het noord-oosten en de kop van het Zuider Eiland. De vele baaien die we passeren, als kleine kommetjes goud die zich proberen te verbergen in de kustlijn, hebben we niet zo gezien in Marlborough Sound. Abel Tasman is mooier denk ik omdat het nog intenser en pittoresker is dan Marlborough Sound.
Bij Stillwell Bay maken we de (hier) korte afdaling naar het strand. Een totaal onbereikbaar strandje, nog een kilometer of 7 à 8 lopen van Marahau, maar er zit een redelijk aantal mensen. Het is er gezellig druk met mensen die zonnen, zwemmen, waterskiën of uitrusten van een stukje wandelen. Die mensen moeten hier grotendeels per boot naar toe gekomen zijn – en de watertaxi of watershuttle stopt niet bij dit kleine strand.
Gaandeweg blijkt wel dat de DOC borden niet helemaal de juiste afstand aangeven. Uiteindelijk is het bijna 14 kilometer lopen van Anchorage Bay naar Marahau, waar de 3,5 kilometer dan de loop langs Pitt Head nog bijkomen. Als we gewoon op een dag dat we niets doen al 9 kilometer wandelen (vlak, dat dan wel), dan is deze ruim 17 kilometer natuurlijk een peuleschil, maar toch voelen we het wel in onze benen. Gelukkig is de dag wel genoeg gevuld – we hebben niet echt een avondprogramma in gedachten zeg maar. Het was in elk geval een heel erg mooie wandeling door een van de allermooiste natuurparken van New Zealand.