Zoals gememoreerd is Greymouth niet bepaald een spannende stad. Er gebeurt niet zo heel veel en dat verandert ook niet met het moment van de jaarwisseling. De enige reden om in Greymouth neer te strijken, is dat de afstand van Franz Josef naar Motueka (bij het Abel Tasman national park) te lang is om redelijkerwijs in een dag te overbruggen. De reden om twee nachten te boeken, was dat er niets te vinden was in Motueka voor oudjaarsdag, maar het gaf ons dus uiteindelijk de kans om terug te reizen naar Fox Glacier en de gletsjer op te gaan. Maar om hier even verder heel duidelijk over te zijn: er is geen enkele ander reden om hier in Greymouth te verblijven.
Voor de zekerheid hebben we wel wat chips en vooral een (zeer lekkere) Pinot Gris (Brancott Estate – Reserve uit 2023) ingeslagen mochten we de jaarwisseling op geen andere plek dan onze motel kamer aan de rand van Greymouth moeten vieren. Er is echter een kleine 400 meter verderop een hotel met een bar. Alles beter dan een motel kamer, dus voegen wij ons tussen de schamele verzameling locals die ook al geen enkele kans zien van het inluiden van het nieuwe jaar iets beters te maken dan in deze bar rond te hangen en sport te kijken (mijn ervaring is dat in dit soort plekken altijd enkele en alleen sport uitgezonden wordt; hier kan ook op paarden- en hondenrennen gewed worden – maakt het er allemaal niet beter op) op een van de vele schermen waarop verder geen enkele indicatie te vinden is dat het nieuwe jaar eminent is.
Nederlanders.
Je bevindt je op een van de meest kansloze plekken in heel de wereld. Oké, misschien even beperken tot New Zealand en dan nog zijn er nog wel een aantal plaatsen waar je nog minder graag wilt zijn, maar het punt lijkt me duidelijk: er is werkelijk geen enkele reden om hier te willen zijn anders dan uit pure noodzaak.
En dan dus een buslading Nederlanders. Een stuk of twintig. Het is zoals het is en dus maken we ook maar een praatje. Dat is nog best lastig tegenwoordig. De mensen die een georganiseerde busreis van enkele weken door heel New Zealand – Noord én Zuid Eiland dus – zijn van een ander slag dan wij. Maar onvermijdelijk maakt de man waarmee we praten een opmerking over zijn dochter die al 10 jaar op een huis wacht en buitenlanders krijgen er zo een; we zijn ook gewoon met teveel. Hij begon er zelf over en wij denken daar nu eenmaal (laten we het zo zeggen) genuanceerder over. Het zal een teleurstelling zijn voor de man om te ontdekken dat een stop op de binnenkomst van buitenlanders waar hij op doelt – wat op zich al onmogelijk is – niet zal resulteren in een significant kortere wachttijd voor huizen. Tegelijkertijd zijn beide problemen wel problemen waar we het in Nederland met elkaar over moeten hebben (naast een serie andere). Niet nu, vindt de man, nog voor wij meer hebben kunnen doen dan woordeloos te communiceren dat wij niet precies hetzelfde over deze zaken denken als hij. Maar daarmee is ook het gesprek over hele andere zaken (bijvoorbeeld hun reis door New Zealand) afgelopen en loopt de man domweg weg. Een echt interessant gesprek hebben we überhaupt niet met de man gehad, meer dan een oppervlakkig gesprek was het niet, maar toch: ook hier is Nederland niet ver weg.
Gek genoeg moet ik ook denken aan de studenten op de universiteit. Ik weet niet of het echt zo is, want ik heb geen feiten, geen getallen waar ik op kan vertrouwen, maar mijn gevoel is dat de studenten minder aanwezig zijn bij de colleges en met name werkcolleges. Misschien werken ze op ander plekken samen. Toen ik student was leefden we de hele dag samen – met een groep van acht, waar we samen een project mee moesten doen. We gingen ook samen naar de werkcolleges. We kaartten ook (klaverjassen, eindeloos gedaan), we hadden lol en studeerden. Misschien ben ik geen representatief voorbeeld, en zoal eerder gezegd zijn mijn sociale vaardigheden ook niet bovengemiddeld ontwikkeld, maar toch denk ik dat een deel van de grondslag van mijn succes als student en daarmee dat in mijn verdere (professionele) leven wel het samenwerken en samen studeren. Goed voornemen voor het nieuwe jaar is dus om met elkaar te blijven praten en niet weg te lopen. We zullen wel moeten, want Nederland wordt niet vanzelf een gaaf land – dat kost wat en dat is iets dat wijzelf moeten doen, een investering die we zelf moeten doen.
Vlak voor twaalf uur verandert een van de schermen in de bar in de Google zoekpagina, waar “new year countdown new zealand 2024” en zowaar verschijnt er na wat klikken een aftelklok met net minder dan 3 minuten nog te gaan voor het nieuwe jaar ingeluid wordt. Een toost, maar dat is het wel zo’n beetje. Het glas wijn dat we nog hebben drinken we leeg en dan is het voor ons ook wel gedaan. De dag was lang, vroeg op, veel rijden, veel indrukken en morgen weer op tijd op.