Mijn ouders hebben ons ruim op tijd afgezet op Schiphol, tijd genoeg om nog even een bakje koffie te doen voor we de koffers inchecken. Boarding passes hebben we al, want een beetje moderne reiziger heeft dat natuurlijk allang op via de app geregeld. Kan trouwens weer niet met mijn telefoon: te oude Android versie. De boarding passen hebben we in elk geval.
Nou ja, de app zegt ineens dat de boarding passen niet kan geven voor deze vlucht, terwijl we ze dus al hebben. Daarom sluiten we ook aan in de speciale rij voor al die mensen die zo slim zijn geweest om al online in te checken, want dat scheelt tijd. In theorie althans. De andere rij gaat veel sneller, er zijn ook meer counters open voor de nog niet ingecheckten (3 tegen 2) en alle speciale gevallen die eindeloos tijd kosten nemen ook weer een van de twee counters langdurig in beslag.
Er marchandeert ook een “floor manager” rond, maar die is niet bekend met het laatste deel van de naam van haar functie. De studenten runnen de kantine in het sportcentrum van de UT beter dan dat zij haar werk doet. Nou ja, deed ze maar eens wat…
Terwijl we dat alles met en toch zeker niet te ontkennen en stijgende hoeveelheid ergernis gadeslaan, wordt er om ons heen ook aardig wat gemopperd. Samen mopperen verlicht dan weer een beetje de pijn. Als we dan eindelijk toch bijna aan de beurt zijn, is het een kwestie van paspoorten in de aanslag en Marije opent alvast de app, zodat een en ander tenminste een beetje vlotjes afgehandeld kan worden. “He”, zegt ze, “er staat nu ineens ‘business’ op de boeking”.
De dame achter de balie bevestigd dit: “de vlucht is overboekt en jullie staan hoog op de lijst”. Dat betekent dat we de hele tijd verdorie in de verkeerde rij hebben gestaan! En natuurlijk is het ook wel jammer dat het alleen het kortste deel van de reis is, maar een gegeven paard mag je niet in de bek kijken, dus laten wij de upgrade ons genoegen aanleunen.
Wat is dat lekker zeg, die business class. Niet alleen de champagne, voor aanvang, terwijl het gepeupel nog bezig is een plek te zoeken. Hoezo zelf je tafeltje uitklappen? De steward weet je naam, je krijgt niet alleen een dekentje, maar ook een matras. Languit liggen slapen kan ook gewoon.
Binnen 7 uur staat het vliegtuig weer aan de grond en moeten we de tweede, langere etappe van 16 uur genoegen nemen met Premium Economy. Dat gaat overigens prima. De binnenlandse vlucht naar Christchurch is slechts gewoon Economy, maar ook maar een kleine anderhalf uur.
Christchurch International Airport is klein, de auto is zo geregeld en het appartement waar de eerste twee nachten slapen snel gevonden. Nog even snel naar de supermarkt en wat eten halen dat snel (lees alleen opwarmen) klaar is. Na 36 uur reizen en het tijdschil van 12 uur, zijn we wel een beetje moe. Wel fijn dat je gewoon in het licht, zonder jas, buiten te lopen. Morgen gaan we de stad bekijken.