Een reis dag als deze is weinig inspiratie vol. Het zijn verloren dagen, vooral in de zin dat je je verloren voelt tijden het eindeloze wachten tot de volgende stap van de reis. Van Christchurch naar Auckland vliegen duurt ongeveer vijf kwartier, maar je bent er bijna de hele dag mee bezig.
We zitten nu buiten in de tuin van een koloniaal huisje een paar straten verder van de plek waar we in 2016 drie maanden gewoond hebben – een zijstraat van Ponsonby Road, op loopafstand van het centrum (CBD) van Auckland. Een zweem van herkenning als we aan het eind van middag langs de straat wandelen, met aan weerszijden inmiddels gesloten winkels afgewisseld met meer en minder volle barretjes en restaurantjes. In een ervan eten we wat, terwijl we ons afvragen of we hier nu wel of niet gegeten hebben in de tijd dat we hier woonden. Uiteraard zijn we ook even langs het huisje gelopen waar we gewoond hebben, maar dat zag er 8 jaar geleden beter uit en niet omdat ons geheugen het plaatje over de jaren mooier gemaakt heeft, maar de tuin is nu leeg in plaats van begroeid met kleurrijke planten, gordijnen hangen slordig voor de ramen met houten luxaflex op halve zeven. Toch goed om het even weer terug te zien.
De zon zakt nu net onder de horizon, iets na negen uur in de avond. De temperatuur is heerlijk, en het is vooral niet meer zo benauwd als toen we uit het vliegtuig stapten – ook wat dat betreft weer een zweem van herkenning. In Auckland is het veel benauwder dan op het Zuider Eiland. Ook daar was het warm toen we vertrokken, maar het is een andere warmte, droger. Het was al warm toen we om tien uur de auto inleverden, wat zonder enige vorm van papierwerk gebeurde, want de zon stond fel te schijnen aan een strak blauwe lucht sinds die vanochtend boven de horizon gerezen is. Hoe anders dan gisteren toen het tot het vallen van de nacht bewolkt en winderig, maar overigens niet koud was.
Het is natuurlijk niet een bewuste poging om de lezers in Nederland de ogen uit te steken (zie daarvoor de volgende paragraaf), hooguit dat we ons juist een beetje wapenen tegen de grote overgang die ons te wachten staat door nog even angstvallig te genieten van het warme weer en het licht hier.
Een deel van de tijd hier hebben we besteed aan de voorbereidingen voor ons bezoek aan Waiheke, het eiland in de baai van Auckland en bekend om zijn wineries. We nemen alleen elk een rugzak mee, de rest van de bagage blijft hier achter. Waiheke is niet alleen een heel mooi eiland, met dus erg goede wineries en ook een gin distillery op 600 meter van de plek waar we zitten, maar die plek is pas echt jaloersmakend. Ik zal er nog niet over uitweiden, maar voor de allernieuwsgierigsten: Away Waiheke – Treehouse.
Zoals gezegd zitten we in een huis en dat is dus een soort Bed & Breakfast. De gastvrouw heeft ook wat vrienden op bezoek. Dat blijkt de welbekende Artem Sitak en zijn vrouw te zijn. Geen belletje? Tennisser? Inderdaad.Solo niet verder gekomen dan plek 299, maar 32e bij de dubbels. Heeft tijdens het nu aan de gang zijnde toernooi in Auckland zijn laatste wedstrijd gespeeld (hij is 37). Lang leve Google en Facebook. In elk geval, een (we overdrijven natuurlijk graag voor een sterk verhaal) wereldberoemde (import) New Zealander en verder zijn het vooral gewoon aardige mensen. Op de zolder kamer waar wij nu zitten en ik alleen precies in het midden rechtop kan lopen heeft het stel 5 maanden vast gezeten tijdens de corona lockdown. Nu ja, daar sliepen ze, net als wij nu konden zij ook van huiskamer en keuken van het huis gebruikmaken, en verder waren er vergelijkbare regels als in Nederland, alleen kon je het land niet uit en dat is voor iemand die gewend is constant de hele wereld over te reizen, van toernooi naar toernooi natuurlijk wel een behoorlijk beperking.