De nacht is warm, het geluid van de stad stroomt door het open raam waar slechts nu en dan een vlaag wind door binnenstroomt. Een mug zoemt rond onze hoofden. Het is de laatste nacht in Auckland. Onrust in onze hoofden en lichamen na een dag geslenter op zoek naar de laatste souvenirs en op zoek naar een manier om te tijd te doden. Het vertrek heeft zich al ingezet.
Vandaag moeten we nog een aantal uren door zien te brengen met eigenlijk niets meer om te doen. Pas om kwart voor vijf, wat bijna een half uur eerder blijkt te zijn, worden we opgehaald door de Super Shuttle die ons naar het vliegveld zal brengen. Rond half elf stappen we naar buiten voor een laatste wandeling richting Auckland CBD. We lopen naar Sky Tower, ons baken in Auckland – Sky Tower zien was bijna thuis zijn.
Vanaf grote hoogte lijkt alles in de stad waar je op neerkijkt platgeslagen. College Hill is een vlakke weg, net als de met bomen omzoomde Franklin Road, die we vaker liepen dan College Hill omdat het vlak bij Norfolk Street uitkwam op Ponsonby. Maar eigelijk is het ook gewoon een vreselijk rommelige stad, zonder enige structuur in het stratenplan. Mount Albert, Mount Eden – ergens in die richting reden we of naar het stadion voor de wekelijkse 3,000 meter bij de Auckland City Athletics, of naar de volleybal training in Epsom. Het is niet te zien in welke richting dat precies was. Wel dat de stad tot in de verre verte strekt en pas als de heuvels niet meer zijn dan schaduwen, staan er ook geen huizen meer.
Dit zijn de herinneringen waarom we aan het eind van de vakantie nog even in Auckland zijn en omdat het ook wel een beetje praktisch is. Maar een verdere reden is er niet en dus lopen we een tikje met onze ziel onder onze arm naar Albert Park; een lunch van de Subway, een foto van de beelden en bloemen in het park; slenteren door de Art Gallery, waar het aardige vooral is dat het er koel is. Teruglopen, in een parkje wat drinken en dan eindelijk, na snel in kleren gesprongen zijn die hier veel te warm zijn en voor thuis waar we naar op weg gaan een tikje te fris.
Ook op het vliegveld is het vooral wachten. Het inchecken en de security passeren gaan snel, dus slenteren we weer langs de winkeltjes waar je niets wilt kopen, behalve dan misschien een paar Merino handschoenen omdat dat wel eens van pas zou kunnen komen. Als uiteindelijk het boarden volgens schema begint, zitten we wel snel aan boord, maar moeten we toch nog lang wachten. Door een technisch defect met een van de laaddeuren, lopen we 45 minuten vertraging op. Het is dan inmiddels donker geworden en een zee van lichten is het laatste dat we van Auckland en New Zealand zien.
Het is het einde van een hele mooie vakantie. Wat hebben we weer een mooie dingen gezien, wat hebben we geluk gehad met het weer. Herinneringen die deels gevat zijn in de vele foto’s die we gemaakt hebben en deels in de verhalen die al gedeeld zijn. Herinneringen die als aan een haakje vastzitten aan de foto’s en die blijven leven zoals de herinneringen aan 2016 nog zo vaak aanwezig zijn.
Vanaf grote hoogte lijkt alles platgeslagen, maar het relief van de herinneringen zit in ons hoofd.