We zijn bijna rond. Morgenochtend het laatste stukje van de oostkant van Christchurch naar de westkant van Christchurch en dan zijn we waar we begonnen zijn met onze rondreis over het Zuider Eiland. Meer dan Marije ben ik in een stemming van afscheid nemen – zo zitten we nu eenmaal in elkaar. Marije wil op een gegeven moment gewoon naar huis, ik ben bezig met afscheid nemen van de plek waar we zijn. Het verschil tussen vooruit kijken en achterom kijken? Misschien. Vandaag dus afscheid van Akaroa. Het weer werkt daarvoor prima mee, want na een paar zonnige dagen is het nu bewolkt en waait het stevig. De weer-app geeft een “marine warning” dat het gevaarlijk is op zee en dat je er beter aan doet om eventueel geplande activiteiten op het water uit te stellen tot de volgende dag. Met andere woorden, we hebben weer eens stinkend geluk gehad met de tocht gisteren, waarbij we dankzij het rustige weer een stuk de oceaan op konden. Dat zal vandaag sowieso anders zijn.
Gisteren speelden we nog met het idee om vandaag voor we Akaroa definitief achter ons laten, naar Heritage Park te gaan, een punt iets verder dan het eerste hoogste punt van de wandeling gisteren dat ook via de weg te bereiken is. Daarna zouden we Summit Road kunnen volgen, wat normaal gezien spectaculaire vergezichten op zal leveren. Het weer is er echter niet naar om dat te doen: veel zal er niet te zien zijn van de in wolken gehulde berg toppen.
We rijden dus terug de pas over richting Little River en verder over de dan vlakke weg aan de rand van de door de vulkaan opgeworpen bergen. We nemen nu echter net als 12 jaar geleden de Gebbies Pass om aan de andere kant van het schiereiland te komen en via Lyttelton naar Christchurch te rijden. Lyttelton ligt ten noordwesten van Christchurch, dus dan zitten we ook meteen aan de goede kant. We stoppen even in het kleine centrum van de stad dat tegen de hier ook weer steile hellingen van de eerste heuvels van het schiereiland is gebouwd. Het is niet bepaald een imponerend centrum, een paar straten verwijderd van de haven waar grote vrachtschepen, met roestige rompen liggen te wachten op lading en een cruise schip daar enigszins mee detonerend ligt te wachten op de terugkeer van de passagiers, die waarschijnlijk ijlings naar de Christchurch getransporteerd zijn. In een verbazingwekkend druk en levend en alleraardigst aangekleed restaurantje, met houten tafels en lambrisering en een oude industriële installatie die de herinnering aan de oorspronkelijke activiteiten in dit gebouw levend moet houden, drinken we koffie en warme chocolade melk.
Die warme chocolademelk is ook vandaag niet vanwege de kou, want ondanks de nog steeds stevige wind en grotendeels bewolkte lucht, waar slechts nu en dan de zon door weet te breken, is de temperatuur aangenaam genoeg om in korte broek en T-shirt rond te lopen. Hoe anders is het op dit moment in Nederland….
Op het Holiday Park hebben we een aangenaam comfortabele ‘tourist flat’. Het is allemaal klein en knus, maar wel goed voor elkaar. In de afgelopen weken toch wel weer gemerkt wat nu echt belangrijk is. Dat zijn niet zozeer de vierkante meters, maar een fatsoenlijke matras op het bed, een schone badkamer met een voldoende hoog opgehangen douchekop en fatsoenlijk materiaal in de keuken. We hebben een messenset bij ons, ook om onderweg een avocado te kunnen ontleden voor de lunch, maar fatsoenlijke messen willen nog wel eens ontbreken. Omdat we altijd in januari op zoek gaan naar een vakantiehuisje voor de zomervakantie (meestal in Denemarken), hebben we ook nu al een beetje zitten rondsnuffelen en Marije mag de bank beoordelen, ik beoordeel de keuken – die moet wel fatsoenlijk zijn. Voor nu eerst maar eens op weg naar Auckland om daar wat oude herinneringen op te halen.